ماهیت شرطی لزومی جزئیه در منطق سینوی

شرطی قابل پذیرش در منطق سینوی مسور بوده و بر ­این­ اساس در یکی از چهار قالب محصوره قرار می­گیرد. پس از ورود منطق جدید تلاش­های برای صورت­بندی شرطی­ها در زبان منطق جدید شکل گرفت. یکی از مسائلی که در این تلاش­ها پیش آمد چگونگی صورت­بندی شرطی لزومی جزئیه بود. رابطه میان مقدم و تالی در این‌گونه از شرطی  متصل می­تواند با ادات شرطی و یا عطفی معرفی شود. در این مقاله با مطالعه متون متعدد سنت منطق سینوی نشان داده­ایم که شواهد مختلفی برای انتخاب هر یک از دو ادات وجود دارد. این شواهد در شیوه بیان، استدلال­ها، و پاردوکس­ها و اختلافات موجود در این سنت یافت می­شود. براین­اساس انتخاب هر یک از این دو ادات برای نشان دادن ماهیت رابطه مقدم و تالی در شرطی لزومی جزئیه به معنای نادیده گرفتن بخشی از شواهد خواهد بود.